Boekenweekend 2015 – duointerview – zaterdag 17 en zondag 18 oktober

Herman Brusselmans

Brusselmans werd geboren in Hamme, Oost-Vlaanderen. Eind jaren zeventig was hij een vrij succesvolle voetballer. Hij speelde linksbuiten bij SK Berlare, Vigor Hamme en Sporting Lokeren. Tegenwoordig heeft hij een eigen minivoetbalclub: De Woody’s, vernoemd naar zijn overleden hond Woody. In 1981 trouwde hij met Gloria Van Iddergem en vestigde zich in Iddergem. In 1986 verhuisde hij naar Gent. Het huwelijk strandde in 1991. In 2005 trouwde hij zijn tweede vrouw Tania De Metsenaere. De relatie eindigde in 2011.

Brusselmans studeerde Germaanse filologie aan de Universiteit van Gent, waarna hij in een bibliotheek van een ministerie in Brussel ging werken. Over deze tijd in zijn leven gaat zijn doorbraakroman De man die werk vond uit 1985. De hoofdpersoon, de zonderlinge bibliothecaris Louis Tinner, slijt zijn werkdagen met drinken en fantaseren over het koffiemeisje. Het boek schetst met zijn neerslachtige ondertoon een goed beeld van Belgisch bureaucratie en de jaren tachtig. Het wordt door velen beschouwd als zijn beste werk en kreeg in 1998 een vervolg: Nog drie keer slapen en ik word wakker. Een derde boek in deze reeks verscheen in 2010 en heet Trager dan de snelheid.

Brusselmans vormde samen met Tom Lanoye en Kristien Hemmerechts een nieuwe lichting in de Vlaamse literatuur die begin jaren tachtig opkwam. Zijn werk wordt gekenmerkt door een hoog autobiografisch gehalte en drank, seks, sigaretten en verveling zijn terugkerende thema’s. Ook wordt in zijn boeken vaak gerefereerd aan het leven op het Vlaamse platteland van de jaren zestig, de tijd en de omgeving waarin Brusselmans opgroeide. Een boek dat zich afspeelt in deze tijd is Het einde van mensen in 1967 (1999). Hierin weeft Brusselmans vier korte verhalen in elkaar.

Zijn bekendheid heeft Brusselmans, buiten zijn boeken, te danken aan zijn verschijning in de media. Zo had hij in 1991 een eigen rubriek in Het Huis Van Wantrouwen, waar hij bekend werd met de uitspraken ‘Doch dit alles terzijde’ en ‘Bedankt voor uw wáándacht!’ Hij is vaak te zien in talkshows en discussieprogramma’s, schreef voor het (ter ziele gegane) satirische blad De Zwijger, heeft al jaren een wekelijkse column in het weekblad HUMO (die hij midden jaren negentig ook voordroeg op de VPRO-radio onder de titel Val dood!), en staat (net als in zijn boeken) vaak garant voor provocerende uitspraken. Een beledigende opmerking over modeontwerpster Ann Demeulemeester in zijn boek Uitgeverij Guggenheimer (1999) leverde hem een proces op. Het boek was enige tijd niet verkrijgbaar.

Brusselmans is een van de meest verguisde Vlaamse schrijvers. Men heeft vooral kritiek op de eentonigheid van zijn oeuvre, de schuttingtaal en de platte seksueel getinte uitspraken. Veel boeken gaan over zijn leven als beroemd schrijver en bevatten gescheld op zijn omgeving en collega-schrijvers. Door critici wordt hij hierom en om zijn vele optredens in de media vaak niet serieus genomen. Ondanks de kritiek is zijn werk populair, vooral bij een jong publiek, en hij groeide uit tot een van de best verkopende schrijvers van Vlaanderen.

Als veelschrijver brengt Brusselmans soms wel twee boeken per jaar uit en zijn oeuvre omvat inmiddels meer dan vijftig boeken. In 2007/2008 schreef hij een trilogie over de bizarre schrijver Danny Muggepuut, befaamd worsteter (liefst staand), bierdrinker en nonsenskletser over de Tweede Wereldoorlog, bizarre seks, homo’s, negers en andere minderheidsgroepen. De drie delen, Muggepuut, De perfecte koppijn en Toos, zijn ook goed los van elkaar te lezen.

Bij alleen boeken blijft het niet. In 2007 is zijn roman Ex-drummer verfilmd als Ex Drummer door de Vlaamse regisseur Koen Mortier. De film werd door de meeste critici afgeprezen en de mening van het publiek was sterk gepolariseerd.

Tekst naar wikipedia, foto via cobra.be

Meer info over de schrijver: hermanbrusselmans.com

Walter van den Broeck

Walter Stefaan Karel van den Broeck, zoon van een Duitse moeder en een vader met Vlaamse en Spaans-Mexicaans-Filippijnse roots, werd op 28 maart 1941 geboren in Olense cité naast de koperfabriek, waar zijn vader werkte. In 1961 studeert hij af als regent Nederlands-geschiedenis aan de Rijksnormaalschool te Lier.

In 1965 trouwt hij met Eliane de Winter en verhuist naar Balen, waar hij aan de Rijksmiddelbareschool als leraar Nederlands aan de slag gaat. In januari 1966 wordt zijn oudste zoon Stefan geboren, in december van datzelfde jaar zijn jongste, Karl.

In 1967 verhuist hij met zijn gezin naar Turnhout waar hij vijf jaar later  hoofdredacteur wordt van het gratis weekbladTurnhout Ekpres. Sinds 1987 is hij fulltime schrijver. Zijn debuut, De troonopvolger, gaf hij in 1967 in eigen beheer uit. Daarna publiceerde hij twintig jaar lang bij de uitgeverij Manteau. Toen in 1986 het fonds uit elkaar viel, volgde hij Julien Weverbergh naar diens nieuwe uitgeverij Houtekiet. In 1991 stapte hij over naar De Bezige Bij. Van den Broeck was medestichter en redactielid van het tijdschrift Heibel, en redactielid van het Nieuw Vlaams Tijdschrift. Zowel in zijn geboortedorp Olen, als in zijn woonplaats Turnhout werd hem het ereburgerschap toegekend. Van den Broeck is sinds 2008 ook lid van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde.

Tekst naar waltervandenbroeck.be, foto via radio1.be

Meer info over de schrijver: waltervandenbroeck.be