Tag Archives: Louis Windey

2010 – Ludiek verslag door Louis Windey

LUDIEK VERSLAG OVER DE GEBEURTENISSEN.

Het begon al enkele dagen voor de openingsreceptie met een persvoorstelling in het PTI in Hamme. De aanwezige auteurs kregen een persmap met alle inlichtingen over hun collega’s schrijvers.
Het thema was naar een boek van de Hamse schrijver Herman Brusselmans verwijzend: “ Letterkes in de zep”. De nieuwe directeur van het PTI mevrouw Van Herzeele, die niets met “Herr Zeele” te maken heeft, had het over en ik citeer: “ Woorden zijn wind, voortgebracht door trillingen van stembanden, gedragen door lucht”. Als nieuwe directeur en niet van Hamme afkomstig zijnde, stond ze haar mannetje ( vrouwtje) tegenover de aanwezigen met haar gesmaakte uitleg, over wat er ons de komende dagen zou te wachten staan.

Geflankeerd door Kurt en Pat, voelde ze zich tussen deze twee bonken, veilig. Niets kon haar gebeuren dacht ze?
Na haar ceremonie protocollaire was het aan de aanwezige schrijvende pers om de pieren uit de neus van de auteurs te halen om toch maar niets te moeten missen en om de klassieke foto te nemen. De
verslaggevers en fotografen van Gazet Van Antwerpen deden hun werk. Daarna werden we vergast op een natje en een droogje, waarvan dat laatste heel keurig klaargemaakt was door de kok met dienst. Het werd door de aanwezigen fel gesmaakt. Warme hapjes en koude drankjes gingen er goed in.

Mevrouw van Herzeele zocht aan de verschillende tafels de auteurs op voor een babbel. Ze was afkomstig van Assenede hoorde men daar en naar het schijnt, Assenede dat een bekend mosselstadje geweest is, is er vanaf haar indienststelling, nog nooit zo een grote verkoop geweest in Hamme van mosselen. Ik persoonlijk heb mijn bedenkingen daar bij.
Op 22 oktober was het dan zo ver. Zo tegen 19.30 u stond de “ Railway Jazzband” in het Sas te spelen in Jan Tervaert. Een troepje muzikanten, arbeiders waarschijnlijk bij de NMBS, die op dat ogenblik in staking waren en die hier hun lusten kwamen botvieren, omdat het ergens anders niet kon. Hun naam spreekt boekdelen: “ Railway”. Of vergis ik mij?

Patje die een verhouding heeft met al wat micro en soms macro is, deed het openingswoord staande achter een micro en gaf dan het woord aan medeorganisator mevrouw Van Herzeele, directeur PTI. Die mevrouw die vertikte het om in die micro haar klapke te doen en stond liever achter de lessenaar ( gewoonte van onderwijzend personeel ) en in de lichten van de boven haar geplaatste spotjes, die haar prachtige verschijning nog wat mooier in de verf zette. Er werd dan ook nog harder in de handen geklapt dan nodig was na haar uitleg.

Ze had het over bomen planten en blaadjes te laten groeien tijdens dit weekend. In deze tijd van het jaar, meen ik mij altijd te herinneren, dat de blaadjes nu niet groeien, maar allemaal afvallen in de zep, zoals er in vroeger tijden ook met Eva gebeurde. Of hebben ze in Assenede andere seizoenen? Ik weet het niet, al kom ik daar soms eens doorgereden met de fiets, ik zie weinig
verschil met hier. Zij ging het kort houden zei ze en dat deed ze ook.

De hoge piet van het onderwijs Vlaanderen die ook zijn woordje kwam doen, beweerde dat hij amper 14 minuten nodig had om van Sint Niklaas naar Hamme te rijden met de wagen. Hij had waarschijnlijk nog nooit van de file gehoord op de Rijksweg tijdens en tussen de spitsuren, als telkens Mira ligt te kreunen en te jammeren, als de auto’s over haar brugje rijden?
Onze schepen van Cultuur, die onze Burgemeester Vijt verdedigde, omdat die op vijf plaatsen tegelijk moest zijn. Als die zo voort doet, is het begin van het nieuwe jaar herverkiezing van Burgemeester.
Probeer dat maar te realiseren op vijf plaatsen tegelijk zijn? Heeft de oppositie hier soms iets mee te maken?

Toen we aan de drankjes waren stak de kop van Herman zich door het glazen deurtje en was hij van de partij, zijn vijfde van de avond.

De Heer Schepen verwees ons naar datgene waar we voor gekomen waren en we waren met velen, ook vele mensen die achteraan rechtstonden en geen zitje konden bemachtigen, het hapje en het drankje. En wij maar proberen te diëten. Is niet mogelijk in die omstandigheden.
De spoorwegarbeiders die toch niets te doen hadden, speelden tussendoor iets, maar de schuiftrobonespeler had het zeer moeilijk, telkens hij zijn schuif zo ver naar voren moest brengen, dat de
trompettist een stap achteruit moest zetten, maar die had daar geen problemen mee omdat die de processie van Echternacht al meegedaan had. “ De Railway ‘s”.
Nadat ieder zijn drankje met of zonder hapje gekregen had, werd er een aanval ingezet van de genodigden, om al die nieuwe boeken te gaan aanschouwen in de grote zaal. Achteraan in de zaal was
nog altijd die stoelendans te zien van de laatste verkiezing van onze Burgemeester, waar Kurt zijn tegengewicht en zijn boekenstand had tegen geplaatst. Er werd tot tegen middernacht gedronken en
gesmikkeld en naar boeken gekeken. Wat kunnen ze zich in Hamme toch lekker voelen als het voor niets is?

’s Anderdaags waren we opgestaan onder een grijs wolkendek met regen en dat voorspelde niets goeds. Om 14.00 u was het voor het grote publiek een komen en gaan zowel in ’t Sas als in de Grote Zaal
terwijl de auteurs hun werk deden. We moesten de zaterdagavond afsluiten omdat Sportreporter Michel Wuyts zijn kat had gestuurd, die op de Rijksweg onder een auto gelopen was en zo dat interview moest afgeblazen worden. Heb ik horen zeggen bij het ter perse gaan.

Op zondagochtend was het voor het kleine publiek en dat kon met een ontbijtbrunch samen met hun ouders en hun vriendje Geronimo Stilton.
Telkens weer werd er door de inleiders bekend gemaakt wie er dan in de stoel kwam om zijn ding te doen en ik hoorde eentje er van vragen aan de technicus, dan waren we zondagmiddag, welke micro hij zou nemen? De man verklaarde hem, dat hij best de draadloze nam, die bij de andere stonden te wachten om gebruikt te worden, om zo storingen te vermijden met de andere micro’s. De inleider verstond het even niet en vroeg: “ Hoe kan ik dat zien dat het een draadloze is?” Toen het tot hem doordrong wat hij gevraagd had, waren de lachers al weg. Ik denk, maar wie ben ik, dat die man misschien één keertje te veel het kraam met de drankjes bezocht had? Enfin. Alles werd in orde gebracht, om de aanwezigen die op dit uur 12.45 u op twee handen te tellen waren, te vertellen over Kluirren de Waterduivel, in het Moese dialect, hoe die de streek hier onveilig maakte.

Toen dan Filip Joos op de stoel ging zitten, was het sporthoofdstuk aangesproken en werd: “ De Ballenjongen” een zeer bedeesde knaap, aan het publiek voorgesteld.
De Cultuurtoer was ook aanwezig met inschrijvingsformulieren, waarop je uw gegevens kon invullen en een schatting kon maken van hoeveel ingevulde formulieren er in de kist zouden zitten, waar je die formulieren kon in deponeren.

Om de hongerige en de zoetekauwen te voorzien van spijs en drank, was er nog patisserie Antoine, waarvan de medewerkers zich als schichten voortbewogen, tussen de veel te kleine ruimten, tussen de veel te kleine tafeltjes, voor corpulente dames, waarvan er eentje de opmerking maakte: “ Zijn hier geen grotere stoelen meneer?” Ik moest haar het antwoord schuldig blijven. Dat was reeds de tweede keer in evenveel dagen, dat ik met de mond vol tanden stond, want toen ik op vrijdagnamiddag, mijn boeken naar de zaal bracht, vroeg er een heel klein en lief meisje, ik schatte ze amper 7 jaar, die met haar mama een luchtje aan het scheppen was buiten voor de ingang en die blijkbaar naar iemand wachtten: “ Meneer……” En ze liet die R zo rollen dat ik wel twee keer moest vragen: “ Wat zegt u?” “ Bent u soms Jan Tervaert?” En weer liet ze met veel smaak die twee R’s wegrollen en ik heb die niet kunnen bijhouden. Ik heb haar dan zo goed en zo kwaad mogelijk, als een echte “Moeseneier”
beleefd zoals ze allemaal zijn, uitgelegd wat Jan Tervaert was, wie hij was, en wat hem dreef. Ze keek eens in het lachende gezicht van haar mama, die met “ Kinderen hé meneer” zich er gemakkelijk vanaf maakte naar mijn bescheiden mening.
De trekpleister van de avond was Herman Brusselmans, die iets met zwarten had en die zijn hond “ Eddy” kwam voorstellen, dat was eens iets anders als zijn vrouw of zijn boek. Ik zat op de eerste rij, tegen het podium en heb het beestje eens toegeknikt, maar een Gentenaar zijnde die Eddy, gunde hij mij door de haren die voor zijn ogen hingen, geen blik. Toen dan Herman na het interview, waarbij Pat hem vroeg, wat hij zag als hij in de spiegel keek, hij direct een tegenvraag stelde aan Pat, wat die zag? Misschien was dat iets anders, misschien hing zijn spiegel tegen het plafond, maar daar kreeg Herman, hoe bekend hij ook is, geen antwoord op. Pat begon over wat anders met een heu….
Na het interview, kroop een wat stramme en stijve Brusselmans het podium af, terwijl de toehoorders applaudisseerden voor zijn hondje. Hij bereikte met veel moeite de begane grond. Langs het trapje was veel gemakkelijker geweest. Ik vroeg hem recht op de man af: “ Zou u niet beter terug gaan voetballen, want u maakt maar een stijve indruk?” “ Ik weet het, ik ben zo stijf als een plank” antwoordde hij. Kan dit anders, als iemand dagelijks met een Porche rijdt, waar je de benen niet kan in uitstrekken? Joost zal het weten, maar die was er niet.
Zes keren sloeg de klok en dat was het sein om de aftocht te blazen na de politieke interventie van een Professor. Onder de standhouders was er een geween en tandengeknars, omdat het weeral eens voorbij was. Er werd nog een extra half uurtje ingelast aan de drankenstand, om de vrienden toe te laten, nog een laatste glas te kunnen drinken en elkaar moed in te spreken, dat een jaartje rap voorbij is. Want ik denk, dat met dit succes, het Boekenweekend in Hamme, dat uniek is in Vlaanderen, nu wel degelijk in snelheid van start gegaan is.

Op naar volgend jaar zou ik zeggen.
Dit verslag draag ik op aan Alle medewerkers, standhouders, acteurs en iedereen achter en voor de schermen, de interviewers voor hun fantastische inzet, IEDEREEN die aan dit evenement heeft
meegewerkt en zeker het publiek want zonder hen zou het in het niets vergaan.
Louis Windey – Auteur Moeses Dialect.